ایمی‌پنم جهت درمان عفونت‌هایی مثل عفونت‌های افراد مبتلا به نقص ایمنی)همراه با نوتروپنی)، عفونت‌های داخل شکمی، عفونت‌های استخوان و مفاصل، عفونت‌های پوست و بافت نرم، عفونت‌های مجاری ادراری و صفراوی، پنومونی(ذات‌الریه) اکتسابی بیمارستانی و سپتی سمی کاربرد دارد. همچنین ممکن است از آن در درمان گوناره آ و به عنوان پروفیلاکسی در عفونت‌های ناشی از جراحی استفاده شود.
سیلاستاتین به عنوان مهار کننده آنزیم دهیدروپپتیدازI در کلیه، باعث مهار متابولیسمک لیویایمی‌پنم و تولید متابولیت‌های نفروتوکسیک و غیر فعال می‌شود. این دارو فاقد فعالیت آنتی‌باکتریال بوده و تاثیری بر اثرات آنتی‌باکتریال ایمی‌پنم ندارد.
.
این دارو همیشه همراه با مهارکننده آنزیمی سیلاستاتین تجویز می‌شود. عوارض جانبی ناشی از ترکیب این دو دارو همانند عوارض ناشی از دیگر بتالاکتام‌ها می‌باشد. واکنش‌های افزایش حساسیت مثل راش‌های پوستی، کهیر، ائوزینوفیلی، تب و ندرتاً آنافیلاکسی می‌توانند رخ دهند. آثار گوارشی مثل حالت تهوع و استفراغ، اسهال، بی رنگ شدن دندان‌ها و زبان و تغییر در حس چشایی می‌توانند ایجاد شوند. مواردی از افزایش در مقادیر آنزیم‌های کبدی و اختلال در پارامترهای خونی مشاهده شده است. پس از تزریق، واکنش‌های موضعی مثل درد و یا ترومبوفلبیت می‌توانند رخ دهند. پس از مصرف دارو، تشنج نیز ممکن است رخ بدهد. مخصوصاً در بیماران دارای سابقه ضایعه سیستم عصبی مرکزی و یا عملکرد ضعیف کلیوی. اما گاهی هم در افرادی که فاقد فاکتورهای مستعد بوده‌اند و با دوزهای توصیه شده تشنج رخ داده است. در کودکان تغییر رنگ در ادرار به سمت قرمز که ضرری هم ندارد مشاهده شده است.
پیشگیری از عوارض جانبی: ایمی‌پنم-سیلاستاتین را نباید در بیمارانی که به آن حساسیت دارند تجویز کرد و در مورد بیماران حساس به پنی سیلین، سفالوسپورین‌ها و دیگر بتالاکتام‌ها به علت وجود احتمال بروز واکنش‌های افزایش حساسیت متقاطع، تجویز این دارو باید با احتیاط صورت گیرد. در بیماران مبتلا به اختلالات کلیوی باید با احتیاط تجویز شود و دوز تجویزی به طور متناسب کاهش یابد. در بیماران مبتلا به اختلالات سیستم عصبی مرکزی مثل صرع مراقبت ویژه مورد نیاز است.
در صورت مصرف همزمان این دارو با گانسیکلوویر، منجر به بروز بیماری صرع می‌شود.
مقدار مصرفایمی پنم به صورت انفوزیون داخل وریدی یا تزریق داخل عضلانی عمیق مصرف می‌شود. هنگام تجویز داخل وریدی، دوزهای ۲۵۰ یا ۵۰۰ میلی‌گرمی طی ۲۰ تا ۳۰ دقیقه به صورت انفوزیون داده می‌شود و دوزهای ۷۵۰ میلی‌گرمی تا یک گرمی طی ۴۰ تا ۶۰ دقیقه انفوزیون می‌شود. دوز معمول داخل وریدی در بالغین و در کودکان بالای ۴۰ کیلوگرم یک تا دو گرم در روز در چند نوبت و هر ۶ تا ۸ ساعت ایت که به شدت عفونت بستگی دارد و در عفونت‌های تهدید کننده، دوزهایی تا حداکثر ۴ گرم تجویز می‌شود.
در مورد کودکان ۳ ماهه و یا بزرگتر و با وزن کمتر از ۴۰ کیلوگرم هر ۶ ساعت دوز ۱۵ تا ۲۰ میلی گرم به صورت انفوزیون داخل وریدی تجویز می‌شود و دوز کلی روزانه نباید از ۲ گرم تجاوز کند. در کودکان مبتلا به عفونت متوسطدوزهای بالاتری تا حد ۴ گرم در روز داده می‌شود و در کودکان بزرگتر و مبتلا به سیستیک فیبروزیز دوزهایی تا حد۹۰ میلی‌گرم به صورت روزانه داده می‌شود. در مورد نوزادان کمتر از ۳ ماه دوزهای زیر تجویز می شود: از ۴ هفته تا ۳ ماه ۲۵ میلی‌گرم هر ۶ ساعت، از یک تا ۴ هفته۲۵ میلی‌گرم هر ۸ساعت و زیر یک هفتگی ۲۵ میلی‌گرم هر ۱۲ ساعت تجویز می‌شود.
جهت پروفیلاکسی عفونت‌های جراحی، ایمی پنم با دوز یک گرم به صورت داخل وریدی در زمان ایجاد بیهوشی داده می‌شود که با یک گرم دیگر از این دارو در ۳ ساعت بعد پیگیری می‌شود و دوزهای اضافی ۵۰۰ میلی‌گرمی ۸ و ۱۶ ساعت بعد در صورت لزوم به کار می‌روند. در بالغین مبتلا به عفونت‌های ملایم تا متوسط ایمی‌پنم در دوزهای ۵۰۰ یا ۷۵۰ میلی‌گرمی هر ۱۲ ساعت به صورت داخل عضلانی تجویز می‌شود.
- ۲۹۷ بازديد
- ۰ نظر